در بیمه اتکایی اجباری که به آن بیمه اتکایی قراردادی نیز گفته می شود، بیمه گر واگذارنده موظف می باشد که مبلغ معینی از رشته های پیشنهادی به بیمه گر اتکایی را اطلاع دهد و پس از آن بیمه گر اتکایی اقدام به پذیرش نماید.
بیمه اتکایی اجباری به دو نوع نسبی و غیر نسبی دسته بندی می شود که در ادامه توضیح داده شده است:
قرارداد اتکایی نسبی و غیر نسبی: قرارداد نسبی به قراردادی گفته می شود که مبنای رابطه بین بیمه گر واگذارنده و اتکایی، میزان سرمایه بیمه شده باشد و اگر مبنای رابطه، خسارت استوار باشد، به آن غیر نسبی گفته می شود.
قرارداد اتکایی نسبی: به قرارداد هایی گفته می شود که مبلغ بیمه شده، حق بیمه و خسارت بین بیمه گر واگذارنده و بیمه گر اتکایی به نسبت درصدی که از قبل مشخص شده باشد، تقسیم می گردد. در این نوع قرارداد سیستم هایی به شرح زیر وجود دارد:
- قرارداد اتکایى نسبی مشارکتی
- قرارداد اتکایى نسبی مازاد سرمايه
- پوشش اتکایی اختيارى/ اجبارى
- پوشش اتکایی باز
- پوشش اتکایی نيمه اتوماتيک
- پوشش اتکایی اجبارى/ اختيارى
- پوشش اتکایی مختلط مشارکت و مازاد سرمايه
قرارداد اتکایی غیر نسبی: این نوع قرارداد که به قرارداد مازاد خسارت نیز معروف هستند، مسئولیت بیمه گر واگذارنده و بیمه گر اتکایی بر اساس خسارت تعیین می شود و مشخصه اصلی این نوع قرارداد ها به شمار می رود.
در این نوع از قرارداد، بر خلاف قرارداد های نسبی که تعهدات طرفین بر اساس سرمایه استوار می باشد، حق بيمه اى که بيمه گر اتکایى براى اجرای تعهدات خود دريافت مى نماید، درصدى از مجموع حق بيمه هاى پرتفوى یا سبد سهام واگذارنده است.